Bijna kerst…

Al sinds september kijk ik uit naar het moment dat de kerstboom weer mag worden opgezet. Zodra het buiten minder zonnig wordt, breng ik graag wat extra licht en warmte in huis.

Dit jaar stond de kerstboom er al begin november. Samen met mijn drie jongens hebben we er een gezellige middag van gemaakt. Dit jaar kochten we een nieuwe kunstboom, een stuk groter dan de vorige.

Op een vrije woensdagmiddag gingen we aan de slag. Mijn oudste haalde de boom uit de verpakking. Toen hij alle losse takken zag, vroeg hij zich af hoe we dit ooit in elkaar moesten zetten. Hij pakte de handleiding erbij, bekeek hem vluchtig, en besloot: ‘Veel te ingewikkeld! Roep me maar als de kerstballen erin moeten.’ Hij liep weg en liet het aan ons over.

Onze middelste zoon pakte het anders aan. Hij bekeek de handleiding, maar ook hij snapte er niet veel van. Hij zag echter dat er kleurstickers op de takken zaten en begon die netjes te sorteren. Al snel lag de hele kamer vol met takken netjes gesorteerd op kleur. Onze jongste keek naar de chaos en riep: ‘Wat een werk! Ik wil best helpen, maar ik weet niet hoe!

Met de handleiding in de ene hand en mijn telefoon in de andere zocht ik snel op hoe deze boom in elkaar gezet moest worden. Gelukkig vond ik een instructievideo op YouTube die alles stap voor stap uitlegde. Samen met mijn middelste zoon bekeek ik de video en gingen we aan de slag.

Omdat mijn jongste en oudste zoon waren afgehaakt, begon ik samen met mijn middelste zoon aan de klus. Het was een hele puzzel, maar na flink wat werk stond de boom overeind. Tijd voor de lampjes! De jongste hielp het snoer vasthouden, terwijl ik rondjes om de boom liep om de lampjes mooi te verdelen. En toen… gingen de lampjes aan. Wat een gezelligheid!

En toen kwam het leukste deel: de kerstballen en de piek. De piek ophangen? Dat wilde mijn oudste wel doen. We zetten alle ballen in een grote mand en bespraken samen hoe we de boom het beste konden versieren. Iedereen gaf ideeën, waarna het versieren echt kon beginnen. We besloten dat iedereen zijn eigen kant van de boom zou doen, zodat we elkaar niet in de weg liepen.

Dat proces doet me denken aan onze kandidaten. Iedereen is anders, met eigen talenten, onzekerheden en manieren van leren. Veel mensen weten niet precies wat ze willen of wat bij hen past. Ze lopen vast in hun zoektocht naar werk, ervaren teleurstellingen, of ontdekken op verschillende werkplekken dat het toch niet de juiste match is. Dat kan leiden tot onzekerheid en een gebrek aan zelfvertrouwen.

Bij het Expertisecentrum hebben mijn collega’s de kennis en middelen om dit soort situaties te doorbreken. Door middel van praktijktesten en arbeidskundig onderzoek kunnen we meer inzicht bieden: wat kan iemand goed? Wat voor werkomgeving past daarbij? Welke begeleiding is eventueel nodig? En waar liggen iemands interesses?

Zo begeleidde ik een kandidaat die verbaal ontzettend sterk is. Hij wist goed onder woorden te brengen wat hij wilde en was vastberaden om ervoor te gaan. Toch liep hij in de praktijk vaak vast. Na een tijdje verloor hij zijn motivatie, haakte af, en zijn begeleiders merkten op dat hij zijn eigen ding deed in plaats van de instructies op te volgen.

Dankzij de tests bij het Expertisecentrum ontdekten we dat hij vooral leert en begrijpt wanneer informatie visueel wordt aangeboden. Hij begreep de instructies vaak niet, omdat deze alleen tekstueel werden uitgelegd. Samen hebben we dit inzicht toegepast: in een training oefenden we bewust met visueel leren, door oefeningen voor te doen en alles duidelijk te laten zien. Dit werkte! Hij begon de instructies wél op te volgen en de taken correct uit te voeren.

Door de tests kregen de kandidaat én de begeleiders een beter beeld van zijn leerstijl en behoeften. Dankzij dat inzicht kunnen we hem nu veel beter ondersteunen in zijn traject. Het maakt de kans op een succesvolle match groter en zorgt voor een duurzame oplossing.

Het doet me denken aan onze kerstboom: een proces van puzzelen, proberen en samenwerken.
En -net als bij de boom – draait het uiteindelijk om een resultaat waar iedereen blij van wordt.

Ik wens iedereen goede feestdagen en een mooi en gezond 2025!

Als kind was ik al geïnteresseerd in alles wat ‘anders’ was. Mijn verloskundige was een enthousiaste, vrolijke Surinaamse vrouw. Mijn moeder zegt altijd dat mijn nieuwsgierigheid naar andere culturen daar misschien wel door is ontstaan.

Ik vind het fijn om mensen te verbinden, elkaar echt te ontmoeten en oprecht nieuwsgierig te zijn naar elkaars leven, overtuigingen en normen en waarden. Vanuit die verbinding is er zoveel mogelijk, en ik merk dat we daardoor aan beide kanten stappen zetten. Dat ervaar ik ook in mijn werk.

Tijdens de Fit-In training met vrouwelijke statushouders/inburgeraars heb ik dat ook gezien. Samen met een collega hebben we drie maanden lang met deze prachtige vrouwen opgetrokken. We sportten samen, kookten samen, en ondertussen ging het over gezondheid en het leven hier. Door die gesprekken en activiteiten leer je elkaar echt kennen. En ik heb minstens net zoveel van hen geleerd.

Wat me altijd opvalt, is hoe belangrijk vertrouwen is. Als je vertrouwen geeft, krijg je het ook terug. En als er vertrouwen is, is er veiligheid. Vanuit die veiligheid komt er openheid, en dan kun je elkaar echt begrijpen. Zodra je weet wat voor iemand belangrijk is en waarom, kun je daar rekening mee houden. En andersom merk ik dat er ook ruimte komt voor hen om een stap te zetten en meer deel te nemen aan de Nederlandse samenleving, zodra ze zich veilig en vertrouwd voelen bij mij en anderen. Ik zie het omgaan met mensen van verschillende achtergronden echt als een cadeau. Ik leer net zoveel van hen als over mezelf, en dat maakt het allemaal zo waardevol.

Tijdens mijn studie Maatschappelijk Werk en Dienstverlening heb ik stage gelopen bij een opvangcentrum voor AMA’s (Alleenstaande Minderjarige Asielzoekers), Stichting Valentijn in Nunspeet. Destijds kwamen er veel vluchtelingen uit Azië en Afrika. Dat was voor mij een hele nieuwe ervaring—ik leerde zoveel jongeren kennen met allerlei verschillende culturele en religieuze achtergronden.

Ik ben opgegroeid in een beschermd dorp waar vooral Nederlanders woonden, dus deze wereld was totaal nieuw voor mij. Maar wat vond ik het fantastisch! Er was zoveel te ontdekken: het eten, de kleding, de taal, de muziek, de dans… alles was anders. Ik heb enorm veel geleerd van die jongeren, maar ook zeker over mezelf. Na mijn stage kreeg ik een baan aangeboden bij een andere organisatie, waar ik mentor werd van acht AMA’s. Mijn vriendenkring werd ook steeds diverser. In de zomervakanties ging ik op interculturele zomerkampen met jongeren uit verschillende azc’s, en daar heb ik hele mooie herinneringen aan.

Op mijn 21e ontmoette ik mijn man, Cali, die uit Angola komt. Toen we elkaar leerden kennen, sprak hij ongeveer A1-niveau Nederlands, denk ik. Gelukkig was ik al gewend om op een eenvoudige manier te communiceren. Als ik nu terugdenk aan die tijd, moet ik er echt om lachen. Cali leerde de taal trouwens heel snel, want hij heeft een enorme wilskracht en was vastbesloten om vloeiend Nederlands te spreken.

Dankzij mijn leven met Cali heb ik er een grote Angolese familie bij gekregen. Onze familie woont verspreid over de hele wereld. Cali weet uit eigen ervaring hoe het is om opnieuw te beginnen in een vreemd land, en je familie achter te moeten laten. Door mijn werk en vriendschappen heb ik die ervaring ook van dichtbij meegemaakt. Daarom hebben we er bewust voor gekozen om een familie te zijn voor mensen die geen biologische familie in Nederland hebben. Zo werden we gastgezin voor een 17-jarige Eritrese jongen, die wekelijks bij ons kwam eten. Hij vond het zo gezellig dat hij zijn vrienden meenam, en voordat we het wisten, waren we wekelijks met vijf Eritrese jongens op pad. Via hen leerden we ook andere Eritrese jongeren en families kennen.

Inmiddels trekken we al zo’n acht jaar met hen op, en wat een rijke ervaring is dat. Als ik naar ons sociale netwerk kijk, zie ik prachtige mensen uit verschillende Afrikaanse landen, het Midden-Oosten, Azië, Amerika en Europa. We voelen dat echt als een rijkdom. Ik vind het fijn om een ‘zus’ te zijn voor anderen en zo bij te dragen aan het gevoel dat mensen welkom zijn, erbij horen, en geliefd zijn. De afgelopen jaren ben ik bij zes bevallingen van Eritrese vrouwen geweest.

In hun cultuur zijn de moeder, zus of tante erbij, terwijl wij dat hier met een verloskundige en kraamzorg doen. Ik voel me altijd vereerd als ik erbij mag zijn en ze zien mij echt als hun zus. We vieren het leven samen, steunen elkaar in moeilijke tijden en vieren de mooie momenten. Vorige zaterdag waren we als gezin nog op een doopfeest van een meisje dat twee maanden geleden geboren is. Voor die gelegenheid kreeg ik een prachtige traditionele jurk van de familie, die ik met trots heb gedragen. Zij waren nog trotser!

In mijn privéleven en in mijn werk mag ik mensen uit alle windstreken ontmoeten. Ik voel me rijk😊