Het dagboek van Aline

Als kind was ik al geïnteresseerd in alles wat ‘anders’ was. Mijn verloskundige was een enthousiaste, vrolijke Surinaamse vrouw. Mijn moeder zegt altijd dat mijn nieuwsgierigheid naar andere culturen daar misschien wel door is ontstaan.

Ik vind het fijn om mensen te verbinden, elkaar echt te ontmoeten en oprecht nieuwsgierig te zijn naar elkaars leven, overtuigingen en normen en waarden. Vanuit die verbinding is er zoveel mogelijk, en ik merk dat we daardoor aan beide kanten stappen zetten. Dat ervaar ik ook in mijn werk.

Tijdens de Fit-In training met vrouwelijke statushouders/inburgeraars heb ik dat ook gezien. Samen met een collega hebben we drie maanden lang met deze prachtige vrouwen opgetrokken. We sportten samen, kookten samen, en ondertussen ging het over gezondheid en het leven hier. Door die gesprekken en activiteiten leer je elkaar echt kennen. En ik heb minstens net zoveel van hen geleerd.

Wat me altijd opvalt, is hoe belangrijk vertrouwen is. Als je vertrouwen geeft, krijg je het ook terug. En als er vertrouwen is, is er veiligheid. Vanuit die veiligheid komt er openheid, en dan kun je elkaar echt begrijpen. Zodra je weet wat voor iemand belangrijk is en waarom, kun je daar rekening mee houden. En andersom merk ik dat er ook ruimte komt voor hen om een stap te zetten en meer deel te nemen aan de Nederlandse samenleving, zodra ze zich veilig en vertrouwd voelen bij mij en anderen. Ik zie het omgaan met mensen van verschillende achtergronden echt als een cadeau. Ik leer net zoveel van hen als over mezelf, en dat maakt het allemaal zo waardevol.

Tijdens mijn studie Maatschappelijk Werk en Dienstverlening heb ik stage gelopen bij een opvangcentrum voor AMA’s (Alleenstaande Minderjarige Asielzoekers), Stichting Valentijn in Nunspeet. Destijds kwamen er veel vluchtelingen uit Azië en Afrika. Dat was voor mij een hele nieuwe ervaring—ik leerde zoveel jongeren kennen met allerlei verschillende culturele en religieuze achtergronden.

Ik ben opgegroeid in een beschermd dorp waar vooral Nederlanders woonden, dus deze wereld was totaal nieuw voor mij. Maar wat vond ik het fantastisch! Er was zoveel te ontdekken: het eten, de kleding, de taal, de muziek, de dans… alles was anders. Ik heb enorm veel geleerd van die jongeren, maar ook zeker over mezelf. Na mijn stage kreeg ik een baan aangeboden bij een andere organisatie, waar ik mentor werd van acht AMA’s. Mijn vriendenkring werd ook steeds diverser. In de zomervakanties ging ik op interculturele zomerkampen met jongeren uit verschillende azc’s, en daar heb ik hele mooie herinneringen aan.

Op mijn 21e ontmoette ik mijn man, Cali, die uit Angola komt. Toen we elkaar leerden kennen, sprak hij ongeveer A1-niveau Nederlands, denk ik. Gelukkig was ik al gewend om op een eenvoudige manier te communiceren. Als ik nu terugdenk aan die tijd, moet ik er echt om lachen. Cali leerde de taal trouwens heel snel, want hij heeft een enorme wilskracht en was vastbesloten om vloeiend Nederlands te spreken.

Dankzij mijn leven met Cali heb ik er een grote Angolese familie bij gekregen. Onze familie woont verspreid over de hele wereld. Cali weet uit eigen ervaring hoe het is om opnieuw te beginnen in een vreemd land, en je familie achter te moeten laten. Door mijn werk en vriendschappen heb ik die ervaring ook van dichtbij meegemaakt. Daarom hebben we er bewust voor gekozen om een familie te zijn voor mensen die geen biologische familie in Nederland hebben. Zo werden we gastgezin voor een 17-jarige Eritrese jongen, die wekelijks bij ons kwam eten. Hij vond het zo gezellig dat hij zijn vrienden meenam, en voordat we het wisten, waren we wekelijks met vijf Eritrese jongens op pad. Via hen leerden we ook andere Eritrese jongeren en families kennen.

Inmiddels trekken we al zo’n acht jaar met hen op, en wat een rijke ervaring is dat. Als ik naar ons sociale netwerk kijk, zie ik prachtige mensen uit verschillende Afrikaanse landen, het Midden-Oosten, Azië, Amerika en Europa. We voelen dat echt als een rijkdom. Ik vind het fijn om een ‘zus’ te zijn voor anderen en zo bij te dragen aan het gevoel dat mensen welkom zijn, erbij horen, en geliefd zijn. De afgelopen jaren ben ik bij zes bevallingen van Eritrese vrouwen geweest.

In hun cultuur zijn de moeder, zus of tante erbij, terwijl wij dat hier met een verloskundige en kraamzorg doen. Ik voel me altijd vereerd als ik erbij mag zijn en ze zien mij echt als hun zus. We vieren het leven samen, steunen elkaar in moeilijke tijden en vieren de mooie momenten. Vorige zaterdag waren we als gezin nog op een doopfeest van een meisje dat twee maanden geleden geboren is. Voor die gelegenheid kreeg ik een prachtige traditionele jurk van de familie, die ik met trots heb gedragen. Zij waren nog trotser!

In mijn privéleven en in mijn werk mag ik mensen uit alle windstreken ontmoeten. Ik voel me rijk😊